प्रिय निलय (भाग - दोन )

हळू हळू तीने सगळं घर आपला नवरा सगळं काही आपल्या ताब्यात घेतल आणि मग ती म्हणेल ती पूर्वदिशा असा दिनक्रम असायचा.

वेळ सकाळची 7 वाजताची...

निलय सकाळीच लवकर उठला आणि आपल आवरू लागला आज तो खुप दिवसानी शाळेत जाणार होता त्यामुळे तो खूपच उत्साहित होता.

निलय खर तर खुप हुशार होता त्याला प्रत्येक कामात रस असायचा तो अभ्यासात देखील खुप हुशार होता म्हणूनच की काय त्याच नेहमी कौतुक ही होत असे.

सकाळी लवकर उठायचं थोडयावेळ अभ्यास करायचा नंतर सुधाला कामात मदत करायची आणि मग शाळेची वेळ होण्या आधीच शाळेत जायचं नंतर घरी आल्यावर परत आईला मदत करायची मग अभ्यासाला बसायचं आणि रात्री जेवण करून झोपायचं असा त्याचा दिनक्रम होता.

त्याला इतर मुलांसारखं खेळ मस्ती काही माहीतच नव्हत. पण आनंदीच तस नव्हत आनंदी नेहमी शाळेतून घरी आली की लगेच आपल दप्तर बेड वर टाकून आपल्या मित्र मैत्रिणींबरोबर खेळायला पाळायची आणि 7, 7:30 ला दिवे लागणीच्या वेळेस घरात यायची तीचा बराचसा अभ्यास देखील निलयच करायचा त्यामुळे आनंदीला तसच जगण्याची सवय लागली होती.

सर्जेराव नेहमी सुधाला समजून सांगत. "दोन्ही आपलीच मुलं आहेत असा भेदभाव करत जाऊ नकोस थोड काम आनंदीला ही सांगत जा."

पण त्यांच्या बोलण्याकडे सुधा शपशेल दुर्लक्ष करत असे आणि तिला जे करायचं तेच करत असे.

असच एक दिवस आनंदी आणि निलय दोघांची परीक्षा जवळ आली होती त्यामुळे निलयची परीक्षेची जोरात तयारी सुरु झाली पण आनंदी च मात्र अभ्यासात लक्ष नव्हत त्यामुळे सुधाला आनंदीची खुपच काळजी वाटू लागली आणि तीने ठरवलं आपण परीक्षा होई पर्यंत निलयशी चांगल वागायचं आणि त्यालाच आनंदीचा अभ्यास घ्यायला सांगायचं मग पुढच पुढे बघता येईल.

असा विचार करून ती निलयला म्हणाली.

"निलू बाळा, अभ्यास चांगला सुरु आहे न? खुप अभ्यास कर बर का या वर्षी सुद्धा पास व्हायचं आहे तुला, बर मी अस ऐकलं आहे तु अभ्यासात खुप हुशार आहेस आनंदी तुझी छोटी बहीण आहे न मग तिला ही घेऊन बसत जा की अभ्यासाला तुझ्यामुळे ती सुद्धा अभ्यास करत जाईल चालेल न तुला कामा कडे अजिबात लक्ष देऊ नकोस मी सगळ बघेन तुम्ही दोघ अभ्यासात लक्ष द्या बस आणि तिला काही मदत लागली तर ती मदत ही कर काय." कधी नव्हे ते गोडीत बोलून सुधा म्हणाली.

भोळ्या निलयला आपण काय बोलाव हेच समजलं नाही आज पहिल्यांदा आई आपल्याशी गोड बोलत आहे याचच त्याला समाधान वाटत होत आणि त्याच समाधानात तो सुधाला म्हणाला.

"हो आई तु काळजी करू नकोस मी माझा अभ्यास करत जाईन आणि आनंदी चा ही अभ्यास घेत जाईन पण ती आहे कुठे?" निलयने अभ्यास करता करता विचारलं

"असेल इथेच कार्टी खेळत असेल अभ्यास म्हणलं की तिला भारी कंटाळा आता तुच काय ते बघ बाबा मी तर तिच्या पुढे हात टेकले आहेत." वैतागून सुधा म्हणाली 

"आई तु काळजी करू नकोस मी तिला समजून सांगतो आणि तीचा अभ्यास पण घेतो." निलय धिर देत म्हणाला

आणि लगेच आपला अभ्यास टाकून आनंदीला बोलवायला बाहेर गेला.

खर तर निलयसाठी सुधा त्याच्याशी चांगल वागली चांगल बोलली आणि अभ्यासाला ही वेळ दिला हेच खुप महत्वाचं होत आणि त्याच आनंदात निलय आपला अभ्यास टाकून बाहेर गेला आणि आनंदीला शोधू लागला.

क्रमशः...

तर आपली मुलगी अभ्यास करत नाही तिला लोकांनी चांगल म्हणावं म्हणून सुधा निलयशी गोड बोलली काय की याच्या मागे सुधाचा अजुन ही कुठला हेतू आहे का बघुत पुढील भागात